எழு நிலைகள்
வேதங்களில் மனதின் ஏழு நிலைகளைப் பற்றிய வருணனைகள் கூறப்பட்டுள்ளன. இவை மனதின் வெவ்வேறு நிலைகளாகும். உலக விவகாரங்களில் மனம் ஆழ்ந்து கிடக்கும்போது காமம், மூலம், நாபி எனும் கீழ் இடங்களில் ' மனம் வாழ்கிறது.
அப்போது மேல் நோக்கிய பார்வை மனதிற்கு உண்டாவதில்லை. இந்த நிலையில் உள்ளம் அதன் உயர்ந்த காட்சிகளை இழந்து விடுகிறது.
காம உணர்ச்சிகளிலேயே அது சஞ்சரித்துக் கொண்- டிருக்கும். இதயம் மனதின் நான்காவது பூமி. மனம் இந்த நிலைக்கு வரும்போது முதன்முதலாக ஆத்மிக ஒளி ஏற்படு கிறது. ஜோதி காட்சியை ஒருகணம் பெறுகின்றது. ஒளிமய மான காட்சி கிடைக்கிறது.
மனிதன் ஈசுவர ஜோதியைக் கண்டு பேசும் சக்தி இழந்து ஆச்சரியத்தோடு 'ஆ! இது என்ன! இது என்ன!' என்று மட்டும் கூறுகின்றான். இதற்குப் பிறகு அவன் மனம் கீழ்நோக்கி, அதாவது... உலகப் பொருட்களையும் சம்சாரத்தையும் நோக்கிப் போவதில்லை.
மனதின் ஐந்தாவது நிலை தொண்டை (கண்டம்). மனம் தொண்டையை அடைந்ததும் அவித்யை, அஞ்ஞானம் எல்லாம் நீங்கிய நிலையை அடைகிறது.
கடவுளைப் பற்றிய பேச்சைத் தவிர, வேறு எந்தப் பேச் சையும் அவன் கேட்பதற்கோ, பேசுவதற்கோ விரும்பு வதில்லை . அப்படி வேறு யாராவது அவனிடம் பேசினால் அவன் அப்போதே அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து போய் விடுவான்.
மனதின் ஆறாவது நிலை, அதாவது... பூமி (கபாலம்) புருவ மத்தியாகும். மனம் அந்த நிலையை அடைந்து அங்கு தங்கும்போது இரவு பகலாக இறைவனின் உருவக் காட்சியைப் பார்க்கிறது.
அந்த நிலையிலும் 'நான்' என்பது, சிறிது இருக்கிறது. ஈடு இணையற்ற அந்த உருவத்தின் அழகைக் கண்டு சாதகன் பித்தனாகிறான். அந்த உருவத்தைத் தொடவும், அணைக் கவும் பெரிதும் விரும்புகிறான். ஆனால் அது முடிவதில்லை . உச்சந்தலை, அதாவது... தலையின் உச்சியில் மனதின் ஏழாவது பூமியுள்ளது. மனம் அந்த இடத்தை அடையும் போது சமாதி ஏற்படுகிறது. பிரம்ம தரிசனம் கிடைக்கிறது.
நேராக பிரம்மத்தைக் காண்கிறான். ஆனால் அந்த நிலையில் அவன் உடல் அதிக நாள் நீடிப்பதில்லை . புற உலகை மறந்தவனாகிறான். எப்போதும் சுய நினைவு அற்ற நிலை அது. இதுவே பிரம்மஞானியின் நிலை. சமாதி நிலையை அடைந்து விட்டால் எல்லாக் காரியங்களும் நம்மை விட்டு விலகி விடுகின்றன. பூஜை, ஜபம் போன்ற பக்தி சம்பந்தமான காரியங்களும் விஷயப்பற்றுள்ள செயல்களும் விலகி விடுகின்றன .